رادکام
NIC یا مرکز ثبت دامنه از طرف پژوهشگاه دانش های بنیادی، تنها ارائه دهنده دامنه های ir در کشوراست و متقاضیان این نوع دامنه می توانند از طریق مراجعه به کارگزاران دامنه های ir یا همان reseller های تایید شده ازسوی NIC و یا مستقیما و از طریق مراجعه به پایگاه اطلاع رسانی NIC دامنه ir خریداری کنند. مهمترین نکته ای که همواره نظر متقاضیان دامنه ir را جلب می کند، قیمت های متفاوتی است که کارگزاران دامنه های ir به مشتریان ارائه می دهند. بهتر دیدیم که به بررسی علل این تفاوت قیمت ، تاثیر آن بر بازار دامنه ir و نهایتا تاثیر آن بر وضعیت کارگزاران NIC بپردازیم.
دامنه های ir با یک قیمت پایه 12800 تومان ( معادل دو واحد ) برای یکسال به فروش می رسد. این نوع دامنه بر حسب تعداد واحدی که NIC به آنها اختصاص داده است مبادله می شود. به عنوان مثال برای خرید دامنه ir شما 2 واحد پرداخت می کنید. هر واحد به طور پیش فرض 6400 تومان است اما هر کارگزار این واحد را با تخفیفی متفاوت و بر حسب اعتبار خود نزد NIC ، خریداری می کند.
با توجه به هزینه هایی که مراجعه مستقیم متقاضیان به NIC تحمیل می کرد، این مرکز فروش دامنه های خود را با درصد تخفیفی مشخص به کارگزارانش واگذار کرده است. این تخفیف که از روشی با عنوان Quantitative Discount پیروی می کند به گونه ای است که کارگزار در ابتدا یک تعداد واحد دامنه از NIC خریداری می کند و سپس آن را در مدت شش ماه به مشتریان خود می فروشد. هرچه تعداد واحدهای خریداری شده بیشتر باشد، NIC واحد را با قیمت کمتری به کارگزار میفروشد. حداقل تعداد خرید اولیه مشخص است. هر کارگزار باید حداقل 125 واحد خریداری کند . بنابراین قیمت پایه دامنه ir برای کارگزاران 9600 تومان خواهد بود . بهتر است به جدول 1 توجه کنید . طبق این جدول حداقل قیمت واحد 1600 تومان ( قیمت دامنه 3200 تومان ) است . به عبارت دیگر به احتمال زیاد حداکثرهزینه ای که هر واحد برای NIC در بردارد برابر 1600 تومان باید باشد .
قیمت واحد تومان |
قیمت پایه دامنه تومان |
درصد تخفیف |
تعداد واحد |
4800 |
9600 |
25 |
125 |
4736 |
9472 |
26 |
149 |
4608 |
9216 |
28 |
173 |
... |
… |
… |
… |
1600 |
3200 |
75 |
3375 |
بنابراین هر کارگزار بر حسب تعداد واحد خریداری شده ، قیمت مورد نظر خود را برای دامنه ir پیشنهاد می کند . شاید بگوییم این " رسم بازار " است . مقایسه قیمت های کارگزاران – و حتی فروشندگانی که اسامی آنها در فهرست NIC نیست – نشان از این دارد که سیستم قیمت گزاری صحیح نیست. نمودار 1 را ببینید . در این جدول به بررسی قیمت های ارائه شده برای دامنه ir از سوی چند فروشنده و نه لزوما کارگزار پرداختیم .
قیمتها نشان می دهد که این بازار هرچه باشد سالم نیست! آیا این امکان وجود دارد که شرکتی پایین ترین قیمت بازار را در اختیار دارد ، بازهم بیشترین ضرر را پرداخت کند ؟! شاید این کارگزار از ضرر بیشتری فرار می کند. فراری که به ضرر تمامی کارگزاران و به سود خریداران تمام خواهد شد. البته واقعا نمی دانیم که شرکتهای دیگر نیز در حال فروش دامنه ها کمتر از قیمت واقعی آن هستند یا خیر اما مطمئن بسیاری ضررهایی به خاطر دامنه ir پرداخت می کنند.
می دانیم که NIC تنها مرکز فروشنده دامنه ir در کشور می باشد ، بنابراین هیچ رقیبی در کشور وجود ندارد تا NIC نگران از دست دادن سهمش از بازار و یا قیمتهای رقیبانش باشد . از طرف دیگر ، کارگزاران منطقا نمایندگان NIC هستند تا استفاده از دامنه ir را در سطح کشور توسعه دهند. هیچ یک از کارگزاران ارزش افزوده ای بر دامنه ای که می فروشند ندارند و دقیقا همان چیزی را عرضه می کنند که NIC در اختیار آنها قرار داده است .
روشی که NIC پیش گرفته است (Quantitative Discount)، روشی استاندارد است. در این روش که در بیشتر موارد توسط تولیدکنندگان مورد استفاده قرار می گیرد، تولید کنندگان برای کاهش هزینه های متغیر خود، سعی می کنند مشتریان را به سمت سفارش های عمده سوق دهند تا بتوانند خط تولید خود را برای مدت زمانی مشخص فعال نگاه دارند ، هزینه تولید هر واحد از محصول خود را کاهش دهند، هزینه حمل و نقل محصول به انبار مشتری را به حداقل برسانند، هزینه سفارش های پی در پی مشتری در طول سال را کاهش دهند و... اما آیا NIC یک تولید کننده است که با سفارش عمده مشتریان خود، هزینه تمام شده هر واحد را کاهش دهد و یا اینکه با هزینه هایی نظیر حمل و نقل محصول روبه رو است که با فروش عمده ، این هزینه ها را کاهش می دهد؟ درست است که با این روش :
اما پرسشی که باید پاسخ داده شود این است که آیا روش فوق به درستی اجرا می شود و آیا برای کارگزاران نیز مفید است یا خیر؟ با رجوع به قوانین حاکم بر رابطه NIC و کارگزار می توانیم به پاسخ بهتری برسیم :
تعداد واحدهایی که در اختیار کارگزار قرار می گیرد ، باید در یک محدوده زمانی 6 ماه فروخته شود. اگر کارگزار در پایان زمان قراردادش موفق به فروش تمامی واحدهای ذکر شده در قرارداد نشود ،اعتبار باقی مانده توسط NIC ضبط خواهد شد. به عبارت بهتر مبلغ اولیه ای که در اختیار NIC قرار می گیرد، قابل عودت به کارگزار نخواهد بود.
با توجه به قانون فوق NIC هیچ زمان متحمل ضرری نخواهد شد. هر اتفاقی که در بازار کوچک دامنه ir روی دهد ، هیچ اهمیتی برای NIC نخواهد داشت. منشا این اتفاقات می تواند یکی از موارد زیر باشد :
حال با یک مثال ساده می توانیم دلیل وضعیت بی ثبات قیمت دامنه .ir و تاثیر تصمیمات NIC را ببینیم :
در انتها : شرکتها r2,r3 به احتمال فراوان درصدی از اعتبار اولیه خود را به NIC واگذار خواهند کرد. شرکت r1 در صورت تمدید قرار داد ، می تواند مازاد قرارداد قبلی را در قرار داد بعدی مورد استفاده قرار دهد و...
تجربه نشان می دهد که قیمت دامنه .ir زمینه ساز فروش دامنه با پسوندهای دیگر و حتی فروش میزبانی می باشد و با تمام کوچکی بازار و در عین حال سود کم آن ، بازهم به عنوان بخشی که نمی توان از آن چشم پوشی کرد مطرح می شود. در بسیاری موارد حتی دیده می شود که اگر متقاضی دامنه .ir درخواست سرویس میزبانی نیز داشته باشد ، می تواند دامنه .ir را با تخفیف خوبی از کارگزار خریداری کند! کم نیستند فروشندگانی که قیمتی متغیر برای دامنه .ir تعیین می کنند و ضررهای دامنه .ir را با استفاده از قیمت های سرویس میزبانی خود جبران می کنند تا حداقل با این ترفند بتوانند تعدادی از واحدهای خریداری شده از NIC را در حالتی به فروش برسانند که ضرر کمتری برایشان داشته باشد.
در حقیقت در این میان تمامی ضررها متوجه کارگزاران است . کارگزارانی که به یکباره با کاهش شدید تقاضا مواجه می شوند و دلیل آن را در شکسته شدن قیمت توسط یک کارگزار دیگر پیدا می کنند، در حالی که همگی نماینده یک شرکتند و مطمئنا شرکت اصلی باید این بازار را کنترل کند.
درست است که NIC با توجه به روش مورد استفاده خود ، هیچ کارگزاری را محدود به قیمتی خاص نمی کند و یا اینکه لزوما هیچ شرکتی را تهدید به عدم تمدید قرار داد نمی کند ، اما روش اجرای سیستم تخفیف NIC ، به گونه ای است که در بلند مدت شرکتهای کوچک خود درخواست تمدید قرارداد به NIC نخواهند داد و قیمت نیز به سمت قیمت اصلی که از سوی 2-3 کارگزار ارائه می شود ، متمایل خواهد بود. به عبارت بهتر NIC خواسته یا ناخواسته بازار را به سمت قیمت ثابت و مورد نظر خود پیش می برد. در این حالت قیمتی پایین تر از قیمت واقعی از سوی کارگزاران عمده بر بازار حاکم شود و کارگزاران کوچک عملا شرایط رقابت را از دست می دهند.
در نظر داشته باشیم :
30,269بازدید