// program.cs

using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Text;
using System.ServiceModel;
using GettingStartedLib;
using System.ServiceModel.Description;

namespace GettingStartedHost
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            // Step 1 Create a URI to serve as the base address.
            Uri baseAddress = new Uri("http://localhost:8000/GettingStarted/");

            // Step 2 Create a ServiceHost instance
            ServiceHost selfHost = new ServiceHost(typeof(CalculatorService), baseAddress);

            try
            {
                // Step 3 Add a service endpoint.
                selfHost.AddServiceEndpoint(typeof(ICalculator), new WSHttpBinding(), "CalculatorService");

                // Step 4 Enable metadata exchange.
                ServiceMetadataBehavior smb = new ServiceMetadataBehavior();
                smb.HttpGetEnabled = true;
                selfHost.Description.Behaviors.Add(smb);

                // Step 5 Start the service.
                selfHost.Open();
                Console.WriteLine("The service is ready.");
                Console.WriteLine("Press ENTER to terminate service.");
                Console.WriteLine();
                Console.ReadLine();

                // Close the ServiceHostBase to shutdown the service.
                selfHost.Close();
            }
            catch (CommunicationException ce)
            {
                Console.WriteLine("An exception occurred: {0}", ce.Message);
                selfHost.Abort();
            }
        }
    }
}

حال توضیحاتی در رابطه با کد های نوشته شده ارائه می کنیم، همانطور که می بینید، کد ها با عبارت Step مشخص شده اند که توضیحات ارایه شده بر آن اساس خواهد بود.
مرحله 1) یک نمونه از کلاس Uri را برای نگهداری آدرس پایه سرویس ایجاد می کنیم. سرویس ما با URL شناسایی می شود که شامل یه آدرس پایه و یک URI اختیاری است. استاندارد نوشتن آدرس پایه به شکل زیر است:
[transport]://[machine-name or domain][:optional port #]/[optional URI segment]
در آدرس پایه، ما برای کلاس Calculator از پروتوکل http استفاده می کنیم، پس به جای  transport از عبارت http استفاده می کنیم. نام ماشینی را هم که کد خود را داخل آن اجرا می کنیم  localhost است و از پورت 8000 و بخش انتهایی URI با نام  GettingStarted استفاده  می کنیم.
مرحله 2) یک نمونه از کلاس ServiceHost را برای میزبانی این سرویس ایجاد می کند. سازنده کلاس (Constructor) دو پارامتر را می گیرد، نوع کلاس که قرارداد سرویس را پیاده سازی می کند و آدرس پایه سرویس.
مرحله 3)  در این مرحله یک نمونه از ServiceEdPoint ایجاد می کنیم. نقطه پایانی سرویس یا همان Service Endpoint  از یک آدرس، یک اتصال دهنده (binding) و یک قرار داد سرویس تشکیل شده است. متد سازنده کلاس سه پارامتر را به عنوان ورودی دریافت می کند: نوع اینترفیس قرار داد سرویس، اتصال (binding) و آدرس. قرار داد سرویس همان  ICalculator است که در کلاس سرویس پیاده سازی شده است. نوع اتصالی هم که در این مثال استفاده شده است یک نمونه از WSHttpBinding است که برای اتصال به Endpoint (نقطه های انتهایی) استفاده می شود. این نوع اتصال منطبق با استاندارد های WS-*  می باشد. در مورد انواع اتصال هم که قبلا توضیحات مختصری ارایه شده است و در صورت امکان تلاش خواهیم کرد نمونه کد های مشابه کد های فعلی که با انواع Binding های دیگر پیاده سازی شده اند داشته باشیم. آدرسی نیز که در اینجا استفاده شده است به انتهای آدرس پایه اضافه می شود که endpoint را نیز شناسایی می کند و چیزی نیست جز  CalculatorService. بنابراین آدرس کامل برای Endpoint  چنین خواهد بود:  "http://localhost:8000/GettingStarted/CalculatorService"
زمانی که از دانت فریم وورک نسخه 4.0 و بالاتر استفاده می کنیم اضافه کردن نقطه پایانی سرویس اختیاری خواهد شد.در این نسخه ها اگر هیچ نقطه انتهایی در کد یا پیکربندی اضافه نشود، WCF یک نقطه پایانی پیش فرض را برای هر ترکیبی از آدرس پایه و قرارداد که توسط سرویس پیاده سازی می شود، می افزاید.
مرحله 4)  در این مرحله Metadata Exchange (مبادله فراداده) باید فعال شود. به دلیل این کار انجام می شود تا استفاده کنندگان از سرویس بتوانند پروکسی هایی ایجاد کنند تا بتوانند از طریق آنها عملیات داخل سرویس را فراخوانی کنند. برای فعال کردن metadata exchange باید یک نمونه از کلاس   ServiceMetadataBehavior ایجاد کنیم و  ویژگی HttpGetEnabled آن را برابر با true قرار دهید. و  Behavior ایجاد شده را به لیست behavior های نمونه ServiceHostایجاد شده اضافه کنید.
مرحله 5)   حال باید رویداد باز کردن یا آماده کردن   ServiceHost را صدا بزنیم که منتظر پیام های دریافتی باشد. ( منتظر رسیدن دستور باشد ) توجه داشته باشید که کد نوشته شده منتظر کاربر است تا کلیدی را فشار دهد.  اگر کلیدی را فشار ندهیم برنامه بلادرنگ بسته خواهد شد و سرویس نیز به همین ترتیب بسته خواهد شده ( خاموش خواهد شد ). به کد Try/Catch استفاده شده در کد نیز دقت کنید.بعد از این که یک کلاس از SereviceHost ایجاد گردید بقیه کد ها همه داخل Try قرار گرفته اند.  تا بتوان خطای احتمالی که ممکن است در کد رخ دهد را مدیریت کرد.
 حال می خواهیم ببینیم کد نوشته شده درست کار می کند با نه:
1) برنامه ( پروژه ) GettingStartedHost  را از داخل VS اجرا کنید. بهتر است VS  در ابتدا با دسترسی  Administrator اجرا شده باشد.
2) یکی ار مرور گر های خود را اجرا کرده و سپس آدرس و لینک زیر را فراخوانی کنید. ( در قسمت آدرس بار مرورگر خود وارد کرده و سپس کلید Enter را فشار دهید )
http://localhost:8000/GettingStarted/
دقت داشته باشید نسخه دات نیت فریم وورک هر دو پروژه باید برابر با 4.5 باشد و نحوه تغییر آن را در سطور بالا توضیح داده ایم. در صورت بروز خطای کامپایل نسخه فریموورک هر دو پروژه را یکسان کنید ( 4.5 )
همانطور که میبینید صفحه Command اجرا شده و به ما اعلام میدارد که سرویس نوشته شده به طور صحیح اجرا شده است و منتظر عکس العمل کاربر است.